فارغ التحصیلان دانشکده های مهندسی که در مؤسسه ای دولتی و یا خصوصی، بزرگ و کوچک حرفه فنی خود را شروع می کنند اغلب بدون مقدمه و یا با آموزش کوتاهی به کار گمارده می شوند. پس از گذشت چند سال در سطح فناوری مؤسسه، در امور روتینی تبحّر پیدا می کنند و سطح تبحّر آنها اغلب در حد خواست کارفرما می باشد. از درس های آموخته در دانشکده استفاده اندکی می نماید و پس از مدتی بیشتر آنها را فراموش می کنند. این قبیل مهندسان اگر مجبور به تعویض شغل شوند که همان تخصّص قبلی مورد نیاز نباشد، دوباره و به سختی باید حرفه جدید را شروع کنند.
در صنایع بزرگ ایران مانند نفت و گاز، فولاد و ذوب فلزات، شبکه به هم پیوسته الکتریکی، خودروسازی و همچنین صنایع پائین دستی، اغلب مهندسان برای حرفه های تخصصی در حد کارهای روزمره فنی تربیت می شوند که گاهی هم با ارائه...